(આઈરીશ કવિતા)
૧.
વળી પાછી છેલ્લી ઓટ
મૃત છીપલું, વળાંક
ને પછી પગથિયાં
પ્રકાશિત નગર તરફ.
૨.
મારો માર્ગ છે સરી જતી રેતીમાં
છીપલાં અને રેતીના ઢૂવા વચ્ચે
ગ્રીષ્મનો મેહ વરસે મારા ઉપર
ઉદ્ગમ અને અંત તરફ ધસી જતા
મારા આયખા ઉપર.
૩.
ઓસરતા ધુમ્મસમાં વ્યાપ્ત મારી નીરવતા
આ લાંબા ઊંબરાની ફલાંગો ક્યારે છૂટશે ?
ને ક્યારે મળશે અવકાશ
ઉઘાડ-બંધ થતા કમાડને... ?
૪.
આ સૃષ્ટિ વગર હું શું કરીશ ?
જઈશ ક્યાં ?
એક પળ માટે માત્ર એક પળ
ખાલીપામાં ઠલવાતી
મોજાંથી પૃથક થયાની અજ્ઞાનતા
જ્યાં
શોષાઈ જવાનાં છે અંતે
આત્મા અને શરીર એકસાથે
આ નીરવતાથી છૂટીને શું કરીશ ?
ઉન્માદથી પ્રેમ તરફ
ધૂળથી ઊંચે ઊડતા
આકાશથી પૃથક
કણસતા આકાશમાં
ઘોંઘાટમાં નિર્વાક્.
- સેમ્યુઅલ બૅકેટ
અનુવાદ : ઇન્તાજ મલેક
Painting : Mohsen Derakhshan
No comments:
Post a Comment